ÇİFTLERİN DÜNYASINDAN UZUNCA BİR MOLA...

Uzunca bir zamandır bekar arkadaşlarımla vakit geçiriyorum ve de şunu fark ettim ki bekar insanların sohbetlerini, muhabbetlerini çok özlemişim. Uzun ilişkilerim olmadığı için, beceremediğim için çiftler dünyasına her zaman uzak olmuşumdur. Ya da bir iki haftalık seyahatler düzenlemişimdir zoraki, ancak daha öteye gidememişimdir hiçbir zaman. Belki de bu yüzden çiftlerle vakit geçirmekten veya uzun süreli ilişkisi olanlarla vakit geçirmekten her zaman rahatsızlık duymuşumdur. Sonuçta ortak noktamız yok... Ben de paylaşımcı olmak adına çiftlerin sevmediğim noktalarını madde madde yazmaya karar verdim.

1. Kalabalık bir grupla beraber geçirilen bir akşamda eğer bolca çift varsa, insanlar arasındaki iletişim zayıftır; çünkü sevgililer ilgilerinin 60%'ını birbirlerine vermekten başkalarını göz ardı ederler, dikkatlerini diğerlerine vermezler. Siz de bekar bir insansanız dikkatinizin 100%'ünü başka insanların sizi nasıl geçiştirdiğine, sallamadığına verirsiniz.


2. Eğer çiftlerin olduğu bir ortamdaysanız birbirleriyle bolca cilveleşmelerine tanık olursunuz ve de bu davranışları gözünüze gözünüze sokulur. "Bak benim sevgilim var..." gibisinden aklınca nispet yapılır. Siz de bir bekar olarak kendinizi itilmiş hissedersiniz.


3. Eğer yakın bir arkadaşınız sevgilisiyle kavga etmişse akıl danışacağı en son kişilerden biri genelde bekar olanlardır. Ne de olsa kelin ilacı olsa başına sürer prensibinin mevcudiyeti söz konusudur.


4. Geçirilen bir akşamda eğer bolca sevgili mevcut ise "yazık" manası taşıyan: "Merak etme bir gün senin de karşına birisi çıkar" tesellilerini dinlemek zorunda kalırsınız. Bir de bu sözler sarfedilirken ki bakışlar, çatılan kaşlar ve de hüzünleştirilen ses tonu cümleyi daha rahatsız edici hale getirir.


5. Yaşadığı ilişki yüzünden en yakın arkadaşlarınızı tanıyamaz hale gelirsiniz. Hayat tarzları değişir, evcimen olurlar.


6. Bir zamanların keyifli ve uzun sohbetlerinin yerini dert yanmalar, "Bunu bana nasıl yapar?" gibisinden yakınmalar alır.


7. Gece dışarı çıkarken o kadar çiftle beraber kapıdan içeri girerken kişi kendisini sap ve de kaybeden gibi hisseder. Özellikle bir gece kulübüyse ve de kız erkek denkliğine bakılıyorsa aradan kaynayıverirsiniz, bir nevi görünmez olursunuz.


8. Eğer yine hep beraber dışarı çıkılmışsa çiftlerin arasında çıkan kavga ister istemez dışarıya yansır ve de diğer insanların da gece boyu keyfi kaçar. Genelde sebep kıskançlıktan kaynaklanır ve de dolaylı yoldan kavganın faturasını geceniz mahvolarak siz ödersiniz. Hele bir de ertesi gün muhakkak barışırlar, siz de gerildiğinizle kalırsınız.


9. Yıldönümü veya sevgililer günü gibi diğer kutlama zamanlarında yapayalnız kalırsınız ve içten içe özenir, kıskanırsınız.


10. Sevgililerin birbirleriyle oynadıkları evcilik oyunlarına maalesef tanık olursunuz. Şahsen ben "Canım dışarısı soğuk montunu al", "Bulaşık makinasını çalıştıracağım koyacak birşey var mı?" gibisinden anaç ve de "caring" cümleleri duydukça irkiliyorum.


11. Yakın bir arkadaşınıza oturmaya gittiyseniz, kişi "saatlik rapor" vazifesini yerine getirmek adına telefona sarılır ve de saatlerce konuşur sevgilisiyle, sizin varlığınızı görmezden gelerek. Kendi kendinizi televizyon izleyerek veya bulduğunuz bir gazete veya dergi ile teselli edersiniz.


12. Eğer bir çift ile aynı odada veya mekanda bulunuyorsanız birbirlerine sarf ettikleri aşk ve sevgi içerikli ancak bir o kadar da gevşek ve komik zamirlere maruz kalırsınız. Misal: "aşkısı", "meleğim", "bebişim",...vs.


13. Karar vermeyi gerektirecek bir durumda demokrasiden ziyade sevgilinin istediğinin olması da bir diğer nefretlik duygudur. Örnek: A:Hangi filme gidelim? B: Ece hangisini isterse ona gidelim.


14. Eğer arkadaşınız, kız arkadaşı ve siz bir arabadaysanız ön koltuğa oturan kişi olarak tercih edilmezsiniz. Üstelik vites üzerinde birleşen elleri gördükçe de o koltuğa asla oturamayacağınızın farkına varırsınız.


15. Eğer arkadaşınızla bir program yapacaksanız hesaba katılacak bir diğer unsur ise sevgiliden izin almak. Arkadaşınız erkek ise sevgilisi tarafından "güvenilmez" ilan edilirsiniz ne de olsa kız, erkek arkadaşının bekar olan siz ile vakit geçirmesinden hiç hoşnut kalmaz.


16. Her ne kadar acı ve de kaçınılmaz olsa da yıllardır tanıdığınız, en yakın arkadaşınızın gözündeki yeriniz birkaç aylık kişi sayesinde iknci plana itilir ve de vaktinin büyük bölümünü o kişiyle geçirir. Artık pek sık aranmazsınız. Fakat şu unutulur ki insanlar gelip geçicidir, arkadaşlıklar kalıcıdır.


17. Kalabalık bir grupla gidilen tatilde çiftler denizde sarmaş dolaş aşk yaşarken siz de tek başınıza şöyle bir ileriye açılırsınız ya da sahilde kumdan kale yaparsınız.


18. Arkadaşınız, sevgilisinin özel bir günü geliyorsa (doğumgünü, yıldönümü) yardım etmeniz için sizi ikna eder; hediye seçimi, yapılacak süpriz gibisinden aktiviteler için. Düşünürsünüz, mağazaları gezersiniz kısacası vaktinizi harcarsınız ve sonunda bütün övgüyü ve teşekkürü arkadaşınız alır.


19. Kimi zaman kavga etmiş sevgililer arasında arabuluculuk yapmanız gerekebilir, hatta sırf arkadaşınızın ilişkisini kurtarmak adına yalan söylemeniz ve de "kötü insan" rolünü oynamanız istenebilir. Herşey düzelince kötü olduğunuzla kalırsınız.


20. Çiftlerin bolca bulunduğu bir ortamda sıklıkla eleştirilirsiniz hatta çok biliyorlarmışçasına bir de akıl vermeye kalkarlar; "........ yüzünden kimseyi bulamıyorsun kendine" gibisinden.


21. Bir müddet sonra çiftler organizma halini alırlar ve de tek beyin halinde karar, idrak, beğeni vs. mekanizmaları çalışır. Aynı kitabı okurlar, biri dışarı çıkmayacaksa öteki de çıkmak istemez, uyumlu kıyafetler giyerler, vs... Siz de evvelinden tanıdığınız kişilerin bu metamorfozlarına tanık olur sinirlenirsiniz.

Bir an heyecanlandım ve de ne yalan söyleyeyim devam edesim geldi. Tanrı'ya şükür ki burada birçok kişi çift değil veya en azından olanlar ise "diğer yarılarından" kilometrelerce uzaktalar. Adam gibi sohbet edebilmeyi, dilediğim gibi dışarı arkadaşlarımla dışarı çıkmayı özlemişim. Ayrıca şunu da fark ettim ki maddeleri sıraladıkça ayrı bir irkilme hissiyle "çift" olmayı reddetmek istiyorum. Yukarıdakiler gözümün önüne geldikçe sanırım daha çok uzun bir süre bekar gezeceğim, mümkün mertebe bekar arkadaşlarımla...

ÇUVALDIZ SAVAŞLARI...

Uzun zamandır aklımı kurcalayan bir soru vardı ve de geçtiğimiz günlerde sevdiğim bir arkadaşımla geçirdiğim bir akşam, bu sorunun tekrar su yüzüne çıkmasını sağladı. Bu yazıda Özge'nin nasıl bir insan olduğunu irdelemeyeceğim zaten bunu yapmaya hakkım da yok. Ayrıca "Özge berbat bir insan, bak bunları bunları yaptı" gibisinden bir yaklaşımım da olmayacak. Basitçe sadece ilham aldım diyelim. Üstelik şu da bir gerçek ki az çok yazılarımı okuduysanız ben de eleştirisini yapacağım insanlardanım, hatta başında geliyorum. İyi veya kötü belki de bir nevi bir özeleştiri olacak bu. Sakın söylediklerimden yola çıkarak "ahh ne iyi kalpli, ne düşünceli" demeyin. Karmaşık bir beynim ve kişiliğim olduğu için sadece içimden yazasım geldi, yoksa aşağıdaki gibi bir insan ASLA ama ASLA değilimdir ve de ASLA olmayacağım...

Merak ediyorum aslında ne zamandan beri iğneyi kendimize batırmaktan vazgeçtik de başkalarına gözü dönmüşçesine çuvaldız katliamı başlatır olduk. Birey olarak hepimizin belli bir geçmişi, belli bir zeka seviyesi, belli tecrübeleri var; ancak öteki tarafta bir de egolarımız var, sürekli kabaran. İşin enteresan boyutu hayatlarımızı, insanlarla ilişkilerimizi ve yaşam tarzlarımızı bu egolar belirler oldu. Ego dediğimiz aslında bir nevi zehirdir; düşünme yetimizi ve de idrak kabiliyetimizi etkileyen. Öyle etkileri vardır ki herkes kendisini Kaf Dağı'nın ardındaki memleketlerdeki bulunmaz Hint kumaşı zanneder, kendisini farklı ve de yeri geldiği zaman üstün görerek. Sonuçta, normal şartlar altında "eleştiri" adını verdiğimiz kavramın icab eden durumlarda ortaya çıkması gerekirken, ego sayesinde "küçümseme", "hor görme" hatta ilerleyen kademelerde "bok atma" diyebileceğimiz eylemlerle karşılaşıyoruz. Aslında bunların sebebi kişinin kendisine olan aşırı güveninden veya herşeyin en iyisini, en doğrusunu bildiğinden kaynaklanmıyor. Bu tamamen bireyin kendisini kendi iç dünyasına hapsetmesinden kaynaklanıyor. Kapılarını dışarıya kapatarak, hoşuna gitmeyeni yerden yere vurarak, neyin neden olduğunu anlamaya gayret etmeden...

İnsan olarak en büyük haz aldığımız bir diğer aktivite ise başkalarına haksız yargılarda bulunmak ve onları etiketlendirmek. Dediğim gibi hoşumuza gitmeyene bok atarız, eğer ki birisi bizlerin onaylamadığı veya hoşuna gitmediği birşey yapıyorsa çok acımasız oluyoruz. Fakat aslında hiç düşünmeyiz ki karşımızdaki insanın da kendi tercihleri, kendi beğenileri, vs. var. Kendimiz sanki dört dörtlük bireylermişçesine herkese söyleyecek lafı illa ki buluruz... Özellikle entellektüel adını verdiğimiz ve de bu gruba özenen insanlar hayata ve kişilere karşı çok keskin doğrularla ve yanlışlarla yaklaşırlar. Onlar için iğrenç, berbat demek çok kolaydır ancak ne yazık ki takdir mekanizmaları olumlu manada pek çalışmaz. Çünkü eğer birşeyi veya birisini methedecek olurlarsa dışarıya karşı "seçici" görünmezler. Sabah programları örneğini ele alacak olursak entellektüeller bunları çok güzel yererler; anlarım, doğrudur çünkü içerik hakikaten berabat. Ancak bu grubun mensupları gözlerini, bu programların varlığına sıkıca kapatırlar, sanki yokmuş gibi davranırlar. Üstelik izleyeni de eleştirirler şöyle güzelce bir. Keşke hayat her alanda seçici olmaya elverse lakin gerçek asla öyle değildir. Belki de hayatın bir cilvesi ama her an herşey ile karşılaşabiliriz ve eğer kendimizi "hayır reddediyorum"a alıştırırsak. Gerçekleri ne yazık ki göremeyiz ve kendimizi hapsettiğimiz dünyada kalmaya mahkum oluruz. Birşeyi, bir kişiyi sevmesek de saygı göstermesini bilmeliyiz, her ne kadar kendini izole etmekten daha zor olsa da. Öte yandan cahil ahalinin dogmalarından bahsetmeye lüzum bile duymuyorum. Çikletten çıkma bilgiler ile ve kulaktan dolma laflar ile doğru-yanlış, iyi-kötü bekçiliği yapmaları gerçekten çok zavallıca kaçıyor. Üstelik başka kişileri bunları baz alarak yargılamaları çok komik olmakla beraber, üzücü.

Eğer ki tolerans ve saygı olmazsa bu dünya gerçekten çekilmez hale gelir. Birbirimizin açıklarını yakalamak yerine ve de onları cezalandırmak yerine kabullenmeyi, hoşgörülü olmayı öğrenmeliyiz. Bir tahsilsiz kişi de, okumuş etmiş bir insan da, farklı ırka ve din mensup bir ikişi de, bir eşcinsel de, bir fakir de, sevmediğimiz bir insan da, bir zengin de sonuçta Adem oğlu, Havva kızıdır. İnsanların farklı geçmişlere, tecrübelere ve özelliklere sahip olması bizlerden alçak veya üstün olduklarını göstermez. Bu yazıya rağmen eski benliğimi koruyacağım ayrıca kimseyi değiştirmeye de çalışmıyorum, maksat sadece olması gerekeni yazmaktı, yeni bir başlangıç değildi...

8. SANAT VE PARIS

Zaten şımarık olan kendimi biraz daha şımartmaya bayılıyorum. Fevkalade bir haftasonunun ardından pazar gecemi biraz renklendireyim dedim. Atıştıran yağmur, biraz Prokofiev ve Pachelbel, biraz vodka-martini ve de blog'da anlatılacak güzel bir haftasonu. Sorunlu bir aklım olduğu için mutluluğu alışverişte arayan zavallı tiplerden biriyimdir. Eğer kötü zaman geçiriyorsam, mutsuz hissediyorsam kendimi alışverişe veriririm. Her ne kadar hiçbir terslik yaşamasam da manik depresifliğimin verdiği hüzünle Paris'e gitmeye karar verdim. Gitmeden de dersimi sağlam çalıştım ve de piyasada ne kadar farklı dilde satılan GQ ve Vogue Homme varsa satın aldım incelemek için. Sanatın 7 ana dalı vardır ancak bana göre her ne kadar sanatçı tipler itiraz edecek olsa da aslında 8 dalı var ve tanıştırmama lütfen izin verin: "Karşınızda moda!" Birçok tasarımcı zamanlarını ayırarak insanların güzel görünmesi adına, sokaklarda çiçeklerin açmasına izin vermek adına, toplumu güzel kılmak adına muhteşem parçalar yaratıyorlar. Her biri birbirinden farklı ve de tek. Sezonluk değişen, akımlarla şekillenen güzellikler... Paris'e sıklıkla gittiğim için artık müze kavramım biraz daha değişti, artık yeni bir kategori varsa, yeni sanat eserleri göreceksem tasarımcı butiklerine atıyorum kendimi. Bu ziyaretimde sadece Paris'te değildim ben aslında, aynı zamanda Milano'da ve de New York'taydım. Kadın erkek hiç fark etmez sezonluk satılan ne varsa bakarım, incelerim. Hayır Barbaros Şansal gibi birisi değilim, sadece güzellikleri takdir eden bir moda manyağıyım. Jimmy Choo'ya gidip ayakkabıları ve zerafetlerini incelemek, Burberry'ye gidip muhafazakar ancak yenilikçi tasarımları süzmek, Asyalı modacıların, özellikle Issey Miyake ve ikinci favorim Kenzo'nun yaratıcılıklarına tanık olmak benim için bambaşka duygular.

Paris'e vardığım zaman güneşli ve yağmurlu enteresan bir hava beni bekliyordu. Gardan çıktım ve bulduğum ilk taksiyle gezimin ilk ve odak noktası olan Champs Elysees' ye doğru yol aldım. Bulvara geldiğimde moda tutkunlarının mabedi sayılan Louis Vuitton'un orada taksiyi durdurdum. O muhteşem bina, o muazzam tasarımlar ve bir sürü turist... Kimi hakikaten alışverişe gelmiş, kimisi ise illa ki görmeliyiz diyerekten içeri dalmış. İnsan güruhunu yararak içeri girmeyi başardım ve de doğruca erkek bölümüne gittim. Ayakkabılara karşı bi zaafım olduğu için doğruca kendimi o reyona attım, üstelik aralık ayından beri peşinde olduğum ancak henüz daha gelmediği için veya tükendiği için ulaşamadığım bir sneaker'ı sonunda kanlı canlı karşımda görüyordum, ayrıca numarası da vardı. Ayakkabıyı denedim ve de kendimi hobbit gibi hissettim, 41-42 olan ayak numaram ne hikmetse 40 oluverdi bir anda. Giydim ve de aynada kendime uzun süre baktım, bir tuhaflık vardı. Pek güzel görünmedi gözüme bir evvel ki ziyaretimde verdikleri katalogdaki ayakkabı değildi bu. Fotoğrafçılık sanatı sağ olsun berbat birşeyi çok abartmışlar. Sorun şuydu ki ayakkabı biraz fazla ucuz duruyordu, hani sahteci tipler vardır ya abouk subuk ne kadar Prada, Gucci taklidi varsa satarlar, işte aynı onlara benziyordu. Kendime yakıştıramadım ve de biraz daha klasik ama aynı zamanda spor olan başka bir modeli almaya karar verdim. Lakin uygun numarası bulunmadığı için ayakkabıları Salı günü bulunduğum şehirdeki mağazaya yollayacaklar. Aslında biraz da iyi oldu elimde kocaman yüklerle dolaşmak zor olurdu. Ödemeden sonra Prét-a-porter (hazır giyim) bölümüne yöneldim. Ne yalan söyleyeyim fena değildi ama çok da güzel değildi, kendimi bir an Sarar'da gibi hissettim. Ancak bavul kısmı çok başarılıydı nitekim bir sonraki sefere almak üzere bir çanta seçtim kendime kısa seyahatler için.

Louis Vuitton'da işim bitince Champs Elysees'nin sonlarına doğru Seine nehrine kıvrılan bir başka güzel caddeye gittim; Avenue Montaigne. Burası Vogue'un Nisan sayısında ilanı olan ne kadar mağaza varsa bulunduğu bir yer. Turuma Gucci'den başladım, her zaman ki gibi kapılar açılır ve içeri girersin, üst kata çıkarsın, dolaşırsın ne var ne yok diye. İlkbahar yaz kolesksiyonu fena sayılmazdı, hatta başarılıydı ancak ben pek fazla renkli şeylerden hazzetmediğim için bana çok cazip gelmedi. Özellikle fıstık yeşilinin neden bu kadar sık kullanıldığına pek bir anlam veremedim. Öteki tarafta klasik çizgileri iyiydi ancak çok fazla birşey yoktu, yani seçenekler çok azdı. Ayakkabılara gelecek olursak her zaman ki gibi Türkiye'de taklidi çok bol olan; üzerinde iki kemer olan, Gucci'nin amblemi (G ve ters duran G) bulunan ve de 2003 yılında piyasaya sürülen ayakkabılar hala satılıyor. Berbat... Lakin çok güzel seçenekler de mevcut elbette. Spor tarzda bir ayakkabıyı iyi kötü beğenirken, klasik ayakkabıları çok başarılı buldum. Gucci'den sonra Dior'a girdim. Ne yalan söyleyeyim en başarılı bulduğum mağazalardan birisi kendisi bu sezon için. Özellikle gömlekleri bir harika, tabii kravatları da unutmamak gerek. Kısa ve farklı renkli yakalı gömlekler, kol düğmesi bölgesinde farklı renkler... Kravatlar incecik, merserizeler çok başarılı. Çok inovatif değil ancak kendime çok yakın bulduğum bir gerçek. Görür görmez aşık olduğum trençkotu da unutmamak gerek. Prada bir sonraki durağımdı, buraya girereken ayrı bir istekliydim çünkü kendisini gayet başarılı bulurdum. Ancak bu sezon biraz hayal kırklığına uğradım. Fazlasıyla iddalı kıyafetler vardı, ayakkabılar da cabası. Kesimler fena değil ancak kullanılan kumaşlar ve de desenler açıkçası giymek için biraz cesaret gerektiriyor. Ne yazık ki kendime göre pek birşey bulamadım montlar dışında... Her zaman ki Prada çizgisi; sade ve siyah. Aynı renklilik bayan bölümünde de vardı ancak çok başarılı ve de cesurdu. Birbirinden renkli çantalar göz kamaştırıcıydı... Girdiğim çıktığım yerleri ve de incelediklerimi yazacak olursam sanırım biraz uzar bu yüzden kısa kesmekte fayda var. Kısaca bahsetmek gerekirse Dolce & Gabbana tamamen bir hayalkırıklığı. Eğer ileride bir gün Aksaray'da, Laleli'de kadın satmaya karar verirsem gardrobumu nereden düzenleyeceğimi biliyorum. O zamana kadar aksesuarlarıyla idare etmek yine en iyi çözüm. Fendi ilginçtir ki erkek bölümünü Paris'te kapatmış akıl almaz bir şekilde. Görevliye en yakın Fendi (erkek) nerede diye sorduğumda bana verdiği Londra veya Milano cevabından sonra oldukça şaşırdım. Yani Paris'te bulamazsak nerede bulabiliriz ki? Sonuçta dünyanın moda merkezi... Kenzo güzeldi aslında en çok şaşırdığım da Kenzo oldu. Aşırı renkli ve cıvıl cıvıl, normalde asla tarzım değildir, cenaze varmışçasına hep karalar bağladığım için nasıl bu kadar bağlandığımı hala anlayabilmiş değilim... Ralph Lauren' in Black Label kolleksiyonuna bayıldım. Az önce de dediğim gibi siyah düşkünü bir insan olduğum için kendimi buldum orada. Calvin Klein sıradan gelse de takım elbiselerini beğendim, hakileri de harika. Armani desen o da fena değildi ancak Armani Jeans'e ve de Armani Exchange'e olan mesafem hala azalmış değil, ama yok eğer Giorgio ise veya Emporio ise eyvallah... Cerruti, Cavalli ve Hugo Boss ise gezimin geri kalanında uğradığım yerler arasında ancak zamanım azaldığı için pek fazla vakit geçiremedim. Bu karmaşa da iplerini yeni koparan ve de kendi ayakları üzerinde durmaya başlayan Marc Jacobs'ı da es geçmemeli, o da çok başarılıydı.

Moda çılgınlığından vakit bulduğum bir anda ise kendimi fevkalade bir restorana attım, ismi La Maison Blanche. Paris'te rezervasyon çılgınlığı yaşanmasına rağmen şansım yaver gitti ki öğlen yemeği için kendime bir masa bulabildim. Kendisi Avenue Montaigne'de bulunan Theatre des Champs-Elysées'nin üzerinde konuşlanmış bir teras restaurantı. Manzarası harika Montparnasse Tower'dan, Dome Kilisesi'ne oradan Eiffel Kulesi'ne kadar tüm Paris ayaklarınızın altında. Yemekleri ise Güney Fransa mutfağı olup oldukça başarılı. Fakat normal zamanda gitmek için illa ki rezervasyon şart. Ayrıca birazcık pahalı; ancak ambians ve de başarılı mutfak insanın sızlayan içini birazcık da olsa yatıştırıyor.

Uzun günün ardından eve dönüş vaktim geldi. Yorgun bir beden ve de boş bir cüzdan ile trende kendimden geçmiş bir vaziyette bir saat yol aldıktan sonra nihayet yaşadığım şehire geldim. Günün sonunda ise alışverişe ve sanata doymuş olmanın verdiği keyifle güzel bir uyku çektim...

AKSAM PAZARI BUNLAR!!!

Serin, sessiz ve de güzel bir gece... Uzun zamandır kara kara düşündüğüm bir sunumu geride başarıyla bırakmanın (her zaman ki gibi) ardından kendimi ödüllendirmeye karar verdim; bolca caz eşliğinde başarıyla hazırlanmış bir kokteyl, biraz çilek ve de bolca sigara... Tabii bunları hep ben hazırlıyorum, yoksa dışarıya falan çıkmadım. Ne de olsa sunuma hazırlanmanın verdiği yorgunluk hala üzerimde. Bu rahatlıkla önümüzdeki hafta sonu ne yapmalıyım diye düşünürken geçen hafta ne yaptığım gözümün önüne geldi...

Her zaman ki gibi hafta sonu illa ki birşeyler yapılmalıydı ve tabii ki de yapıldı. Keyifli bir cuma ve ardından cumartesi... Bir arkadaşımın doğum günü vesilesiyle bir partiye katıldım, partiden sonra da hep beraber dışarı çıktık. International bir okulda okuduğum için katılımcı profili daha çok paçoz, bakımsız, zar zor şık gezen insanlar topluluğuydu. Ne yalan söyleyeyim aralarında iyi insanlar da var ama kısa süre tanımak için, yoksa, uzun müddette sanırım pek çekemem.

Gece kulübüne giderken enteresan bir bölünme yaşadık; kimi evine döndü, kimi başka yere gitti. Ben de kısmen (çaresizlikten, yine iyi bir yer orası) başka bir kulübe gittim bir grup arkadaşımla. Evvelinde içtik eğlendik, devamını da getirmeye çalışacaktık. İçeri girdik ki uzun zamandır görüp bildiğim, tanıdığım Macar bir kız (grubun parçası) elimi tuttu, onu diğerlerinin de olduğu yere götürmem için. Gayet masumca ve de güzel... Ben de tabii bir centilmen gibi yetiştirildiğim için ona yardım etmeliydim. Elini tutarak onu bizimkilerin yanına götürdüm.

Kızın adı Eva ve kendisi Budapeşteli, güzellik scale'imde A+'nında olacağı düşünülürse kendisine C+ veriridim. Belki de çok zor beğendiğimden ve de kimseyi kendime layık görmediğimdendir. Kulübün içlerine doğru yürüdük, bardan kendime bir gin tonic aldım ve bizimkilerin yanına geldik. İlerleyen saatlerde kız biraz cesur davranmaya başladı dans ederken fazlasıyla yakınlaştık. Dans ederken, eğlenirken sürekli birlikteydik. İş biraz ulu orta erotizme kaçmaya başladı. Hatta nefret ettiğim aptallardan biri "Bunlar resmen sevişiyor" yorumunda bulunacak kadar. Aslında benim bir kabahatim yoktu sonuçta uzun zamandır (!) beğendiğim biri vardı ve o gece içeri girerken hiç bu tarz bir yakınlamayı C+ ile düşünmemiştim. Aşiftelik ondaydı kalçamı okşuyordu, bana yaslanıyordu vs... Bir evvel ki yazımda da bahsetmiştim erotik hikaye köşesi değil burası eğer o yönde düşünüyosanız lütfen gidin... Ben de onun bu hareketlerine karşılık veriyordum, hatta aksine daha da ileriye gidiyordum. İşin güzel yanı "ateşli flört" durumları mevcuttu, sadece flört biraz masum kaçardı... Ancak çok keyif aldım ve narsizmin doruklarına çıktım o akşam.

Şimdi de şöyle bir düşününce kendime kızdım. C+ verdiğim bir insanla neden o kadar yakınlaştım? B bile değil! Kızı doğru dürüst tanımıyordum, aklımdan bile geçirmiyordum, daha da önemlisi beğenmiyordum. Neden bana kuyruk salladığında peşinden gittim? Daha sonra şunu fark ettim; biz erkekler iki meme ve de bir vajina için yaşıyoruz. Popoyu da unutmamak gerek. İlişkiden ziyade, sadece seksi düşünüyoruz, eğer ki birşey veya birisi bize seks vaat ediyorsa peşinden gidiyoruz. İster bu çirkin bir kadın olsun, isterse de yaşlı bir kadın olsun. Biz erkekler konu seks olduğu zaman, bir bayanı kolayca etkileyebilmek olduğu zaman, genelde kolaya kaçıyoruz. İlgilendiğimiz şey karşımızdaki kişinin kim olduğu, ne yaptığı, ne kadar güzel olduğu, ne kadar kaliteli olduğu değil. Bizim istediğimiz tek şey cinsel haz. Bu uğurda birçok kez "seçicilik" mekanizmamız zarara uğruyor, bir anda işlememeye başlıyor ve de peşinden gidiyoruz. Zaten bu yüzden değil midir ki dolu dolu aşk yaşayan bir çift gece dışarı çıkınca erkeğin gözü kendisine bakan bir kıza takıldığında kıyamet kopuyor. "Niye bakıyorsun?", "Kim o?" gibisinden sorularla karşılaşıyoruz. Erkekler sinyallere takılır ve de bunun üzerine sinsice gitmeye çalışır. Bir yanda kız arkadaşı duruken öteki yanda karşısındakinin peşinden gitmeye çalşır. Çünkü beğenilme duygusu kendilerini kral gibi hissettirir ve de ayrı bir aptallaştırır. Başkalarının beğenisi onları hiç düşünmedikleri, planlamadıkları eylemlere iter.

C+ olayı yüzünden kendime bir nevi kızıyorum; bu kadar ucuz ve de kolay bir insanmıyım diye... Gündelik hayatta standartlarını yüksek tutan birisi olduğum için seks manasında kendimi bu kadar ucuza kapattığım için. Sanırım bunun açıklaması hedonist insan tabiatı taşımamdan kaynaklanıyor. Keyif al, tadını çıkar; ama aslında bu kadar basit olmamalı, seçici davranmalı. Teoride bu böyle ancak Tanrım galiba tekrar olsa anlık keyifleri tercih ederdim. Eğer bunu okuyan bir bayan varsa erkekleri anlamak konusunda çok düşünmeyin olay sadece ego da, hormonlar da, ve de seks de bitiyor...

ERKEKLER, TESTESTERON VE ALKOL

Birçoğumuzun hayatında, bir kere de olsa, illa ki alkol kullanmışlığı vardır. Kimisi dertten içer, kimisi neşelenmek için, kimisi içmiş olmak için, kimisi de sevdiği için içer. Bir alkolik olarak şunu söyleyebilirim ki içkiye bayılıyorum ve alkollü olduğum zamanlarda ayrı bir mutluluk hissine kapılıyorum. Tabii kimilerinizin üstünüze çok vazifeymiş gibi; alkol kötü, kaka veya kötülüklerin anası gibi cümleler kurduğunu tahmin edebiliyorum. Umrumda bile değil ancak bu yazının odak noktası benim alkol problemim değil. Erkeklerin alkolle olan birlikteliği ve testesteronun müdahelesi.

Gece dışarı çıkmayı çok sevdiğim için eğlenmenin yanısıra bolca da gözlem yaparım. Hoş aslında gözlem yapmak başlı başına eğlencelidir çünkü muazzam bir şahsiyet olduğum için insanların açıkları ve de salaklıklarıyla içten içe eğlenirim. "Aman tanrım ne kadar berbat bir gömlek", "Ne kadar 80'ler", "Kıza bak bir de oğlana bak" gibisinden uzayıp giden cümleler. Aranızdan çıkabilecek birkaç cingöz aklınca bana laf sokmak adına komplekslerim olduğunu söylemeye teşebbüs edebilir lakin gayet özgüven patlaması yaşarım genellikle.

Geçen haftasonu yine her zaman olduğu gibi birkaç arkadaşımla bir yerlere gittik. Allah için gittiğim yer fena bir yer değildi, en azından ergenlik dönemini yaşayan tıfıl gençler ve de meraklı değişim programı öğrencilerinin olduğu bir yer değil, yani kısmen. Daha ziyade yaşı başı bana kıyasla fazla olan, şık, güzel Fransızların rağbet ettiği bir mekan. O gece ben, Derya, Orhan ve de Erkan hep beraberdik. Gerçi Erkan okuduğum okulda 30 küsür yaşına gelmiş bir finans profesörü ve bizlerin de aynı okulda öğrenci olduğu düşünülürse ilginç bir durum. Gece çıkmadan önce de bir hayli içmişliğimiz vardı. Tabii mübarek şişede durduğu gibi durmadı ve de tesirini gösterdi ama bana göre en olmaması gereken kişiye, Erkan'a. Her halde artık bünyem etkilenmediği için ister istemez ayıktım ve de yine bolca gözlem yapabilme şansım oldu. Derya aramızdaki tek kız olduğu için bir anda Erkan için kolay hedef olarak görüldü ve de testesteron kendisini fiziksel manada göstermeye başladı. Bilmem kontrbası bilir misiniz? Kendisi bir müzik aletidir, dev gibi bir keman düşünün, bir insandan biraz daha uzun ve de çıplak elle çalınır. Alttan ve de üstten eller telleri okşar, çeker, bırakır durur. O gece istemeden de olsa Derya, Erkan'ın kontrbası olmuştu. Eller kollar bir türlü durmak bilmeden aşağı yukarı hareket ediyordu. Tabii ben burda size erotik hikaye anlatmaya çalışmıyorum, bir an ümitlendiyseniz de çıkın gidin ve de Google dan yeni bir arama yapın. Her neyse, işin enteresan yanıysa bizler bu kişiyi abi olarak görüp bilirdik ve nitekim evine de o niyetle giderdik, Derya'da dahil. O akşam alkolün de verdiği etkiyle bilinçaltı su yüzüne çıktı ve de içi dışı bir oldu.

Testesteronun hammadesi aslında alkol ve de kişiye aslında niyeti olup da yapamadığı hareketleri yaptırıyor. Kimisi bu örnekte olduğu gibi aklınca "aşk" yaşamaya çalışıyor, kimisi de, ki bunlar alt kültürden insanlardır, kendini Polat Alemdar sanıp kavga çıkartıyor. Bazıları da vardır ki "yaşasın çok eğleniyoruz" havalarına girip saçmalıyor ve kendilerini normal hayatta olduklarından daha komik duruma düşürüyor. Bu gruba mensup olanlar da daha çok, henüz legal içme yaşına erişmiş, yeni yetme aptallar oluyor. Aktiviteleri arasında eğlenmek adına çevreyi rahatsız etmek, bağırmak çağırmak ve sağa sola, insanların üzerine içkilerini dökmek vardır. Nitekim gecenin sonunda genelde bir yerlerde sızarlar, tüm toplumun iyiliği için sızdıkları yerde de kalmaları tercih edilir, bir daha kalkmamacasına. Öte yandan vandallaşanları da unutmamak gerek. Bu zavallılar sokakta ne kadar çöp kovası varsa devirir, yere tükürür, kusar, arabaların dikiz aynalarını kırar (Fransa için konuşuyorum). Bunların yanı sıra ne yazık ki aralarda bir duygu yaşayan erkek nedense pek ortalarda yoktur. Kimilerinin illet olarak adlandırdığı alkol neden erkeklerde uç duygular uyandırıyor? Testesteron salgılatan alkol aslında bir nevi Dr Jekyll ve Mr. Hyde hikayesini mi anımsatır bizlere? Bu denkleme göre saygıdeğer profesör bir tacizciye, üniversite öğrencisi bir şarlatana, yaşını başını almış bir adamı ise Rocky Balboa'ya dönüşüyor. Gündüzleri ise bu insanlar sokakta, okulda, işte hep etrafımızda gayet sıkıcı hayatlarına devam ediyor. Peki neden bu davranışlar çoğunlukla erkeklerce sergileniyor? Kadınlar neden biz erkekler kadar olaylı sarhoş olmuyor?

Bir erkek olarak kabul etmekten üzüntü duyarak ve de sizlerin göstereceği ama umrumda olmayacak olan değersiz tepkilere rağmen şunu söyleyebilirim ki bizlerin kafası salgıladığımız kimyasallardan ötürü pek çalışmıyor. Testesteron bizlerin düşünme mekanizmasını etkiliyor ve birçok kişinin zaten güç bela çalışan üç kuruşluk beyni işlevini yerine getiremez oluyor. Daha da ötesinde uçkuruna ve yumruğuna çalışıyor. Her ne kadar rahatsızlık verecek olsa da geceleri eğlendiğim nokta da aslında birazcık burada. Gittiğim gece kulübünde çevremde yontma taş devrinden fırlamış insanlar görmek veya dişisinin dikkatini çekmeye çalışan bir orangutanın kısmen evrimleşmiş ve de maalesef insana dönüşememiş ama benzemiş halini görmek kendimi iyi hissettiriyor ve bir kere daha kendime hayran kalmamı sağlıyor.

Öte yanda, bu zamana kadar alkolik olduğumdan bahsedip durdum ve benim ne hallere düştüğümü merak edecek olursanız, biliyorum çok umrunuzdayım, şu kadarını söyleyebilirim ki aşırı davranışlardan kaçınırım. Ya çenem açılır ya da mutlu olup keyfim yerine gelir ancak bu uğurda ne bir insanı rahatsız ederim ne de çevreye zarar veririm. Kendi halinde olan neşeli bir genç oluveririm... Aslında beni tanısanız bilseniz seversiniz, tabii ben sizi sever miyim orası ayrı bir mevzu bahis.

İSTANBUL HATIRASI...

Bir önceki yazımda da belirttiğim gibi biraz fazla alkoliğim. Bu alkol faktörüne bir de çok sevgili Fatih Akın'ın "Crossing the Bridges", sanırım tam çevirisi "İstanbul Hatırası" filmi eklenince içimden çok bir yazasım rahatlayasım oh be diyesim geldi. Şimdi diyceksiniz tabii ne alaka diye ama aslında çok alakası var.

Sorarım size bir insanın hayattan beklentileri nelerdir diye? Mutlu olmak mıdır? Zengin olmak mıdır? Sağlıklı olmak mıdır? Çoluğa çocuğa karışıp aile kurmak mıdır? Bu sorular uzar gider... Şahsi fikrimi soracak olursanız benim (genele vurmuyorum çünkü bencilim, sadece kendimi düşünürüm) için sağlık, AŞIRI zenginlik, başarılı bir sosyal çevre, mutluluk, iyi evlatlar vs. Her ne kadar önceliğim AŞIRI zenginlik olsa da hepimizin ortak olarak paylaştığı bir duygu var ki o da mutluluk. Her ne kadar derin felsevi mevzulara dalacak olsak da izin verin şunu da sorayım size; mutluluğu nasıl tanımlarsınız? Evvelinde saydığım faktörleri çıkartırsak mutluluk bana göre ÖZGÜR olmaktır. Eğer ki bir birey kendini özgür hissediyorsa, sınırlandırılmamış hissediyorsa o özgürdür. An gelip kuralları çiğniyorsa, an gelip içinden geldiği gibi davranabiliyorsa o kişi mutludur. Artı, toplum bu eylemlere tolerans gösteriyorsa.

Çok güzel ama tabii diyeceksiniz: "Salak mısın ne alaka şimdi?" diye. Ama yok öyle demeyin, çok alakası var aslında, özellikle Fatih Akın'ın filmiyle. Çok daldan dala atlayacak olsam da (lütfen alkollü halime verin) kendimce verdiğim mutluluk formülündeki en önemli değişkenlerden biri olan mutluluk bence yaşadığın yer ile alakalıdır. Bilmiyorum, hatırlamıyorum önceki yazımda bahsettim mi ama yaşadığı yer bir insanın hayatında çok önemli rol oynar. Hatta önemliyi de geçtim, baş aktörlerden bir tanesidir. Ne yalan söyleyeyim bu zamana kadar içten içe Türkiye'yi hep yerden yere vurmuşumdur. Ne biçim bir yer burası diye, nasıl insanlar yaşıyor burda diye. Hatta öyle ki kendimi daima yurtdışında yaşama fikrine "oriente" etmişimdir. Ancak bugün şunun farkına vardım, sakın yanlış anlamayın anlık bir mevzu değil, aslında bizler dünyanın en şahane hayatlarını yaşıyoruz. Hükümeti, devleti, siyaseti, ekonomiyi herşeyi bir yana bırakın ve şunu düşünün burası neresi... Burası neresi biliyor musunuz, burası yüzyıllardan beri ulusların kurulduğu, geliştiği ve yıkıldığı bir yer. Neler oldu bitti burda, her ne kadar tarih sahnesi hüzünlü olsa da bize katkıları çok büyük. Bu noktada odağımı İstanbul adlı fevkalade şehre çevireceğim. Nice milletler yaşadı, devletler kuruldu. Bir çok milli unsur barındıran, azınlık barındıran, kültür barındıran muhteşem bir şehir.

İzlediğim film bana aslında ne kadar şanslı olduğumuzu hatırlattı, nasıl bir coğrafyada yaşadığımızı ve ne kadar çok kültürden etkilendiğimizi. Türkü var, Ermenisi var, Yahudisi var, Alevisi var, Kürdü var, Rumu var, çingenesi var, var babam var. Bütün bu kültürlerin yaşantımızda, gündelik hayatlarımızda etkisi aslında çok büyük. Bizler bir bütünün parçalarıyız ve de ilginçtir ki ne onlarla, ne de onlarsız olmuyor. Lakin işin güzelliği de burada, hayatlarımızı birer mozaik olarak birleştiriyoruz ve bu mozaiğin bir parçası eksik olursa eser ne yazık ki bozuluveriyor.

Bu çeşitlilik o kadar güzel ki insana yaşadığını hissttiriyor, insanı hayata bağlıyor. Üstelik başka memleketlere nispeten bizi şasnlı kılıyor. Medeniyetlerin beşiği olan Mezopotamya'ya oldukça yakın olup bir çok uygarlığı içinde barındırmak ve de onlardan ilham alıp kendinin bir parçası yapmak. Ne doğuyuz, ne batıyız biz hepsiyiz, İstanbul hepsi. Ne Berlin, ne Londra, ne Paris, ne de de New York bunu başarabilmiş. Her ne kadar gelişmiş memleketlerin, gelişmiş şehirleri olsalar da onlar için üzülüyorum. Bizim ki gibi çeşitlilik ve de kaos yok. Kaos gibi extreme bir kelime kullandım çünkü kaos aslında hayatlarımızı güzel kılan bir öğedir. Sıkıcılıktan uzaklaştıran ve de renk katıp heyecanlandıran. Çok şükür ki ülkemizde standardizasyon yok hepimiz eşitiz veya hepimiz bir şeyleriz modelleri mevcut... Hepimiz farklıyız ve hayatlarımızı ona göre yaşıyoruz. Klasiğiz ama moderniz, popuz ama arabeskiz, rock'ız ama çingeneyiz, ve liste uzar gider...

Çok kısa kesesim geldi ama fark ettim ki mutluyum, guruluyum ki bu topraklarda dünyaya geldim. Kendimi o kadar şanslı hissediyorum ki bu adamların (yabancılar) karşısında aslında hayata 1-0 önden başlamışım. Toplumun ne olduğunu onlardan daha iyi biliyordum ve de sıradanlıktan, tek düzelikten ne kadar uzak olduğumu biliyordum. Ben bir İstanbul'luydum ama ben aslında bir dünyalıydım çünkü ben aynı zamanda bir Ermeni, bir Yahudi, bir Kürt ve de başka birisiydim... Ben aslında farklı kültürlerin ürünü olan bir gençtim. Keskin çizgilerimi indirgedim ve de toplumun bir parçası oldum, İstanbul oldum, dünya oldum...